محمّد پسر ابوبکر، شیعه علی (علیه السلام)
محمّد (پسر خلیفه اول) از شیعیان خاصّ امیرالمؤمنین ( علیه السلام) بود. مادرش، اسماء بنت عُمیس، ابتدا همسر جعفر بن ابی طالب (برادر امام علی) بود. پس از شهادت جعفر، با ابوبکر ازدواج کرد و محمّد را به دنیا آورد. با اینکه در خانه ابوبکر و همسر او بود، از شیعیان امیرالمؤمنین (علیه السلام) ماند و در روزهای شهادت حضرت فاطمه (سلام الله علیها) از آن حضرت پرستاری می کرد. پس از مرگ ابوبکر، اسماء با امیرالمؤمنین (علیه السلام) ازدواج کرد و محمّد در خانه آن حضرت پرورش یافت.
محمّد در جنگ جمل و صفین در کنار امیرالمؤمنین (علیه السلام) بود و پس از شهادت مالک اشتر، امام علی (علیه السلام) او را حاکم مصر کردند.
سرانجام سپاهیانِ معاویه در حمله به مصر، محمّد را دستگیر کردند و او را گردن زدند و بدنش را سوزاندند.
منتهی الآمال، ج1، ص345
امیرالمؤمنین (علیه السلام) پس از شهادت محمّد در نامه ای که به ابن عبّاس نوشت، چنین فرمود:
« او برایم فرزندى خیرخواه، کار گزارى سختکوش، شمشیرى برنده، و رکنى مدافع بود. من مردم را به پیوستن به او بر انگیختم، و آنان را قبل از وقوع حادثه به یاریش دستور دادم، و از آنان در آشکار و نهان و به طور مکرّر براى حرکت به جانب او دعوت نمودم، گروهى با بىمیلى آمدند، و برخى بهانه دروغ تراشیدند، و عدّهاى دست از یاریش برداشته اعتنایى نکردند. از خدا مىخواهم به زودى مرا از این مردم برهاند.»
نهج البلاغه، نامه 35
درباره این سایت